O NAS

NASZA KONSEKRACJA

Odpowiadając na wezwanie Boga członkinie Instytutu chcą pełniej żyć Ewangelią poprzez ślubowanie rad ewangelicznych. Profesja ta jest owocem wolnej, głęboko przemyślanej decyzji i jest definitywna. Stanowi znak przymierza z Bogiem i gotowości do służenia Bogu i ludziom. Zobowiązanie jest podejmowane wobec Kościoła i ma charakter ślubu publicznego.

Konsekracja w Instytucie świeckim jest taka sama jak w zakonie - co do wartości i treści - bo odnosi się do Boga. Jednocześnie jest zupełnie inna niż w zakonie - co do sposobu jej realizacji - bo jest wpisana w rzeczywistość świecką. Realizacja rad ewangelicznych nie jest jednak przez to łatwiejsza i wymaga nieustannej odpowiedzialności za dokonywane osobiste wybory.
ŻYCIE RADAMI EWANGELICZNYMI

Posłuszeństwo. Zajmuje ono szczególne miejsce wśród rad ewangelicznych, gdyż poprzez całkowite oddanie się Bogu, zawiera w sobie wszystkie pozostałe rady ewangeliczne. Posłuszeństwo jest naśladowaniem Chrystusa posłusznego Ojcu aż do śmierci. Wymaga to od świeckich konsekrowanych umiejętności odczytywania woli Bożej w sytuacjach niespodziewanych, jakich dostarcza życie w świecie, a także gotowości podejmowania dialogu z odpowiedzialnymi. Posłuszeństwo realizowane lojalnie i odważnie jest źródłem równowagi i wolności wewnętrznej.
„Posłuszeństwo wasze dowodzi światu, że można być szczęśliwym nie zatrzymując dla siebie prawa osobistego wyboru, lecz pozostając całkowicie do dyspozycji Bożej, zgodnie z tym, czego wymaga codzienne życie, znaki czasu, potrzeby zbawienia współczesnego świata.”
(bł. Paweł VI, Przemówienie do przełożonych generalnych Instytutów Świeckich, wrzesień 1972)


Czystość. Przez ten ślub członkinie Instytutu odpowiadając w wolny sposób na wezwanie Boga zobowiązują się do oddania Mu całego swojego życia. Jako widzialny znak Królestwa Bożego, czystość głosi nadzieję, która widzi swoje spełnienie w przyszłym życiu. Świadczy o przemijającym charakterze ziemskiego życia i ukazuje nadrzędną wartość osoby ludzkiej, która została stworzona przez Boga i odkupiona na krzyżu przez Jezusa Chrystusa. Czystość wymaga od członkiń, aby umiały swoją samotność przemieniać w otwartość na innych.
„Czystość wasza dowodzi światu, że można kochać bezinteresownie i ofiarnie, czerpiąc z Bożego Serca, że można radośnie oddać się wszystkim, zwłaszcza tym najbardziej opuszczonym, bez wiązania się z kimkolwiek.”
(bł. Paweł VI, Przemówienie do przełożonych generalnych Instytutów Świeckich, wrzesień 1972)



Ubóstwo. Przez ślub ubóstwa członkinie Instytutu oddają Bogu wszystko, co posiadają i zobowiązują się do naśladowania Chrystusa, który będąc bogatym, stał się dla nas ubogim. Zachowując prawo do własności, świeckie konsekrowane mają być jedynie zarządcami dóbr i zobowiązują się podporządkować to zarządzanie odpowiedzialnym Instytutu. Ubóstwo prowadzi do traktowania realiów ziemskich jako darów Bożych. Żyjąc w świecie, należy uczyć się dysponowania dobrami, nie przywiązując się do nich, lecz w miarę możliwości służąc nimi innym.
„Ubóstwo wasze dowodzi światu, że można żyć wśród dóbr doczesnych i można korzystać ze zdobyczy cywilizacji i postępu, nie oddając się im w niewolę.”
(bł. Paweł VI, Przemówienie do przełożonych generalnych Instytutów Świeckich, wrzesień 1972)